انگار حتما باید آسمان به زمین بیاید،

یا حتما اتفاق خاصی بیافتد، 

مثلا؛معجزه ای رخ دهد تا از زندگی لذت ببریم.

گاهی آنقدر در روز مرگی ها غرق می شویم،که فراموشمان می شود ساده ترین داشته های ما شاید آرزوی فرد دیگری باشد. . . 

ما از امر و نهی پدر کلافه باشیم و دیگری در آرزوی شنیدن صدای پدرش . . .

ما از باب میل نبودن غذا به جان مادر غر بزنیم و دیگری در حسرت صدا کردن نامش و شنیدن جواب . . . 

صدای زنگ تلفن از خواب بعد از ظهر بیدارمان کند و ما از بد خواب شدنمان بنالیم و دیگری تشنه ی شنیدن صدایی آشنا از پشت گوشی تلفن است . . . 

همیشه شاکی هستیم انگار . . .

از گرما می نالیم . . .از سرما فرار می کنیم . . .در جمع از شلوغی کلافه می شویم . . .و در خلوت از تنهایی بغض می کنیم . . .تمام هفته منتظر رسیدن روز تعطیل هستیم و آخر هفته هم بی حوصله گیمان را گردن غروب جمعه می اندازیم.

شاید بهتر باشد گاهی فکر کنیم تمام زندگی مان معجزه است . . . 

همین که خورشید طلوع میکند . . مهتاب می تابد . . باران بی منت می بارد . . و هنوز هم میشود کسی را دوست داشت. .

تمام اینها بهنه ی ساده ای است برای یک لبخند.

گاهی هم با دیدن یک گل سرخ می توان طعم زندگی را چشید

هنوز هم می شود زندگی را دوست داشت. . .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: